Στὶς 24 Ἰουνίου 1865 τὰ τέσσερα παιδιὰ τοῦ νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου πέτυχαν, μὲ τὴ στήριξη τοῦ πατέρα τους, νὰ πραγματοποιήσουν τὸ ὅραμά τους, νὰ συστήσουν ἕνα πολιτιστικὸ σύλλογο, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν πολύπλευρη καὶ πολυδύναμη ἀκτινοβολία του θὰ ἐργαζόταν «γιὰ τὴν κοινὴ πρόοδο καὶ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ».

Τοῦ ἔδωσαν τὸ ὄνομα «Παρνασσός», καθὼς κατὰ τὴν παράδοση ὁ Παρνασσὸς ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὶς Μοῦσες, καὶ ἤδη ἀπὸ τὸ 1869/70 ὁ Σύλλογος ἐξελισσόταν σὲ πανελλήνιο πνευματικὸ κέντρο μὲ πλούσια δράση κορυφαίων ἐκπροσώπων τῆς πνευματικῆς, ἀκαδημαϊκῆς, πολιτικῆς, δικαστικῆς, στρατιωτικῆς ἡγεσίας τοῦ τόπου.

Στὶς 17 Μαρτίου 1875 ὁ Φ.Σ. Παρνασσὸς ἀναγνωρίζεται μὲ Βασιλικὸ Διάταγμα ὡς Νομικὸ Πρόσωπο Ἰδιωτικοῦ Δικαίου, μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα. Ἕως τότε ὁ Σύλλογος ἔχει ἤδη συνδεθεῖ μὲ 80 ἐπιστημονικὰ Σωματεῖα ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

Στὴν ἑδραίωση τοῦ Συλλόγου συνέβαλαν ἤδη ἀπὸ πολὺ νωρὶς μὲ τὴν οἰκονομική τους ἐνίσχυση: Φορεῖς τῆς Πολιτείας, Νομικὰ Πρόσωπα καὶ ἐξέχουσες προσωπικότητες. Στὶς 29 Δεκεμβρίου 1926 ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ἀπονέμει στὸν Φ.Σ. Παρνασσὸ τὸ Ἀργυρὸ μετάλλιο, ἐπιβραβεύοντας τὴν ἕως τότε κοινωνικὴ καὶ ἐπιστημονική του δράση.